Երեխայի իրավունքների կարգավորումը ըստ ՀՀ 2015 թ. խմբագրությամբ Սահմանադրության
DOI:
https://doi.org/10.46991/BYSU:C/2019.10.2.023Keywords:
Սահմանադրություն, 37-րդ հոդված, անչափահաս, երեխայի իրավունքներ, տարիք, հասունություն, լսված լինելու իրավունք, երեխայի շահ, երեխային վերաբերող հարցեր, առաջնահերթ ուշադրություն, ծնողական խնամք, պետության հոգածություն և պաշտպանությունAbstract
Յուրաքանչյուր ֆիզիկական անձ թեև իր ծննդյան պահից ունի իրավունակություն (Քաղաքացիական օրենսգրքի1 20-րդ հոդված՝ 1-ին հոդվածի 2-րդ մասի 2-րդ նախադասություն), բայց լրիվ գործունակություն նա ձեռք է բերում չափահաս դառնալով, այսինքն՝ 18 տարին լրանալով (Քաղաքացիական օրենսգրքի 24-րդ հոդվածի 1-ին մաս)։ Մինչև այդ պահը նա «երեխայի» իրավական կարգավիճակ ունի2 (Ընտանեկան օրենսգրքի3 41-րդ հոդվածի 1-ին մաս)։ Երեխայի տարիքով պայմանավորված՝ սահմանափակ իրավաբանական գործունակության պատճառով ՀՀ Սահմանադրությունը սահմանում է, որ «մանկությունը» պետության հատուկ պաշտպանության ներքո է (16-րդ հոդված) և համապատասխանաբար՝ 37-րդ հոդվածով երեխային ընձեռում է հատուկ կարգավիճակ, իսկ ծնողների ու պետության վրա դնում է հատուկ, աստիճանավորված պատասխանատվություն՝ երեխայի բարօրության համար (36-րդ հոդված)։ 1995 թ. խմբագրությամբ Սահմանադրությունը չէր ամրագրում 37- րդ հոդվածի հետ համեմատելի հիմնական իրավունք։ Ընտանիքի հիմնական իրավունքը (32-րդ հոդված) միայն հարևանցիորեն էր շոշափում երեխայի իրավունքները։ 2005 թ. խմբագրությամբ Սահմանադրությունը թեև ընդարձակել և ուժեղացրել էր ընտանիքին առնչվող հիմնական իրավունքների երաշխիքները (35-րդ հոդված, 36-րդ հոդված), սակայն նույնպես չէր ճանաչել երեխայի հիմնական իրավունքները որպես այդպիսին։
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2019 Բանբեր Երևանի համալսարանի
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
